Urodził się 16 stycznia 1905 roku w Brusach w rodzinie kaszubskich gburów Józefa i Marianny Goebel z domu Knopik. Został ochrzczony w Kościele Parafialnym w Brusach przez tutejszego proboszcza Engelberta Bibera 22 stycznia 1905 roku. Jego rodzicami chrzestnymi byli Leon i Marta Krefft. Bernard był siódmym dzieckiem w rodzinie. Miał dwóch braci: Edmunda i Jana oraz 6 sióstr: Gertrudę, /siostra zakonna- imię zakonne Iwona/, Annę, Barbarę, Anielę i Mechtyldę. Jego ojciec zmarł w 1937 roku.
   Bernard był najpierw uczniem Collegium Marianum w Pelplinie, a następnie absolwentem gimnazjum chojnickiego, gdzie w 1925 roku uzyskał świadectwo dojrzałości. Podczas wojny polsko-bolszewickiej z lat 1919-1921, będąc uczniem gimnazjum w Chojnicach, uciekł do polskiego wojska i brał udział w walkach. Należał do 64 pułku piechoty. Po skończeniu szkoły średniej studiował przez rok na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Następnie przeniósł się do Wyższego Seminarium Duchownego w Pelplinie, gdzie 16 marca 1929 roku przyjął święcenia subdiakonatu, a 21 grudnia tegoż roku święcenia kapłańskie z rąk biskupa, ordynariusza chełmińskiego Stanisława Okoniewskiego. Swoją mszę prymicyjną odprawił w bruskim kościele w uroczystość Bożego Narodzenia 1929 roku.

  Urodził się 10 XI 1933 r. w Katowicach. W l. 1950-1953 studiował nauki ekonomiczne i historię gospodarczą w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Katowicach, studia te kontynuował w l. 1953-1955 na Uniwersytecie Warszawskim. W 1961 r. uzyskał tytuł dr. w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Katowicach. Od 1962 r. zatrudniony był w WSP w Opolu.

  Polski biskup rzymskokatolicki, doktor habilitowany nauk teologicznych, biskup diecezjalny opolski w latach 1977–2009, arcybiskup ad personam, od 2009 biskup senior diecezji opolskiej.
   Urodził się 8 sierpnia 1932 w Brożcu. W czasie II wojny światowej wraz z matką udzielał pomocy Żydom. W latach 1948–1952 kształcił się w gimnazjum Carolinum (niższe seminarium duchowne) w Nysie.
   W latach 1952–1957 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Śląska Opolskiego w Nysie. W ich trakcie pełnił funkcję kleryka odpowiedzialnego za kwestie gospodarcze. Święceń prezbiteratu udzielił mu 23 czerwca 1957 w katedrze Podwyższenia Krzyża Świętego w Opolu biskup Franciszek Jop, delegat Prymasa Polski z uprawnieniami biskupa rezydencjalnego w Opolu. Studia kontynuował w zakresie teologii dogmatycznej na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Tamże w 1959 uzyskał magisterium i licencjat na podstawie pracy "Augustyńska teoria poznania Boga", a w 1961 doktorat na podstawie dysertacji "Nauka Jana Hessena o religijnym poznaniu Boga". W 1976 na podstawie rozprawy "Chrystologia Karla Bartha i jej wpływ na współczesną chrystologię katolicką" uzyskał na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim stopień doktora habilitowanego.

   Ks. Franciszek Kurzaj urodził się 19 kwietnia 1951 roku w Sławięcicach (obecna dzielnica Kędzierzyna Koźla) na Śląsku Opolskim. Jest synem Jerzego i Elżbiety, z domu Strużyna. Ma dwóch braci: Gerarda i Joachima. W roku 1969 w sławięcickim Technikum Chemicznym zdał maturę, a potem przez rok pracował w Zakładach Chemicznych „Blachownia” w Kędzierzynie-Koźlu. Odpowiadając na Boże wezwanie, w 1970 roku zgłosił się i został przyjęty do Wyższego Seminarium Duchownego w Nysie-Opolu, gdzie przez 6 lat studiował filozofię i teologię. 16 maja 1976 roku w Katedrze Opolskiej przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa Wacława Wyciska. Następnie ks. Kurzaj rozpoczął pracę duszpasterską w parafii Św. Rodziny w Bytomiu-Bobrku, gdzie uczył się „Czarnego Śląska”. Tam też, wraz ze swoimi parafianami, cieszył się wyborem kardynała Karola Wojtyły na papieża.

   Józef Kłyk urodził się w Bojszowach koło Pszczyny w roku 1950. To śląski filmowiec amator, autor ponad 80 filmów o tematyce m.in. westernowej i historycznej. Na planie pełni wszelkie możliwe funkcje od reżysera, przez charakteryzatora, aktora i scenografa po operatora kamery i realizatora. Józef Kłyk nie tylko filmuje Dziki Zachód, ale także go maluje.
Swe zamiłowanie do filmu odkrył w wieku kilkunastu lat. W 1967 r. jako siedemnastoletni chłopak zatrudnił się w kinie objazdowym, pomagając operatorowi. W tym samym czasie nakręcił swój pierwszy film, parodię Charlie Chaplina, później przyszła kolej na Harolda Lloyda, Bustera Keatona i inne gwiazdy kina niemego. Potem był 50-minutowy paradokument „Ku Polsce”, o losach powstańców śląskich. Najbardziej jest znany z tzw. „śląskich westernów”, nawiązujących do popularnego gatunku kina amerykańskiego i kręconych własnymi środkami w okolicach Pszczyny z udziałem przyjaciół i znajomych. Część z tych dzieł opowiada o losach śląskich emigrantów w USA.

John Walter Yanta urodził się 2 października 1931 w Runge, w Teksasie jako piąty z ośmiorga rodzeństwa. Jest potomkiem polskich emigrantów osiadłych w miejscowości Panna Maria. Historia jego rodziny sięga pierwszych osadników przybyłych do Teksasu w połowie XIX wieku. Jego przodkowie wyemigrowali z Górnego Śląska w latach 1854–1855. Byli to: Szymon Janta (1818–1898) i Josefa Reyman (1822–1897), Kasper Kasprzyk (1824–1910) i Maria Zielińska (1829–1913), Jan Polok (1836-1916) i Anna Gorzel (1847–1913) oraz Filip Dziuk (1837–1912) i Mary Ann Moczygęba (1843–1931). Jego dziadkami byli: Valentine Yanta (1851–1926) i Albertina Kasprzyk (1861–1931), Laurence Polok (1973–1956) i Katherine Dziuk (1877–1942), a rodzicami John Andrew Yanta (1889–1971) i Maria Magdalena Polok (1900–1999).
Święcenia kapłańskie otrzymał 17 marca 1956 i inkardynowany został do archidiecezji San Antonio. Razem z nim ordynowany został ks. Charles Victor Grahmann, późniejszy biskup Dallas.

   Urodziła się 10 lipca 1942 roku w Tarnowskich Górach. W 1968 roku ukończyła filologię polską na Wydziale Filologiczno-Historycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu. W latach 70. pracowała jako nauczycielka w szkołach powiatu tarnogórskiego. Od 1971 roku jest dziennikarką Radia Katowice. Zawsze zabiegała o właściwe miejsce śląskiej kultury i języka gwarowego w dziedzictwie kultury narodowej. Wskazywała na etos pracy i wartości moralne charakterystyczne dla Ślązaków.
   W 1980 roku weszła w skład Komisji Zakładowej NSZZ i współtworzyła "Solidarność" w Polskim Radiu Katowice.
Jest pomysłodawczynią i organizatorką konkursu gwarowego „Po naszymu, czyli po śląsku” - największej imprezy o charakterze regionalnym na Śląsku. Spośród 22. edycji konkursu, dwie odbyły się w Teksasie (w 1998 i 2004 roku); wzięli w nim udział zamieszkali tam od ponad 150 lat potomkowie Ślązaków. Wydała książki pt. „Po naszymu, czyli po śląsku", a także "Godomy, rządzymy, rozprawiomy" oraz śpiewnik "Pośpiewomy po naszymu".

   Eleonora Dugosh Goodley jest oficjalnym ambasadorem Gminy Strzelce Opolskiej w Hrabstwie Bandera oraz w całym okręgu San Antonio. Urodziła się 13 lutego 1937 r. w hrabstwie Bandera, Teksas USA, na ziemi Jana Dlugosza. Rodzicami byli Hubert Dugosh i Catharine. Prapradziadek Eleonory - Jan Dlugosh urodził się w Rozmierzy. Był synem Jakuba i Anny Sowki Dlugosh. Rodzina Jana Dlugosha wyemigrowała do Ameryki 3 grudnia 1854 roku i rok później osiedliła się w hrabstwie Bandera.
   Pani Goodley jest historykiem i pisarzem oraz członkiem organizacji historycznej „Bandera County Histrorical Commission”. Wydawała tygodniowe publikacje w kurierze Bandery, gdzie opisywała historie polskich emigrantów i ich potomków, którzy osiedlili się w hrabstwie Bandera oraz periodyk Polskiego Towarzystwa Genealogicznego w Teksasie, „Polskie ślady – najsławniejsi Długosze”, na łamach którego spisała historię 150 rodów pochodzących z terenów jej przodków.